Gijs wordt opgenomen met een psychose

“Ik geloofde dat de hele wereld gemanipuleerd werd. Er was een geheime wereldmacht die ons bestuurde. Ik hield hun vergaderingen bij. De data van deze vergadering stonden op internet. En omdat niemand anders het leek te merken, vond ik dat het mijn taak was om de wereld te redden van de ondergang.

Het lukte me alleen niet om anderen hiervan te overtuigen. Mensen om mij heen begrepen mij steeds minder goed. Er ontstond een afstand. Discussies met klasgenoten over het complot liepen vaak uit de hand. Terwijl ik toch echt zeker wist dat ik het bij het rechte eind had. Alles stond gewoon op internet. Daarom trok ik mij terug op mijn kamer. Ik woonde sinds twee jaar zelfstandig en zat in het derde jaar van mijn studie Bouwkunde. In die tijd blowde ik best veel. In mijn kamer vond ik rust en kon ik me naast mijn studie bezig houden met het bestuderen van de plannen van het geheime genootschap. Het was overduidelijk dat ze het niet goed met ons voor hadden. Het genootschap regelde dat er via de toppen van kerktorens en zendmasten negatieve energie over de aarde werd uitgezonden. Dit stond allemaal in verbinding met het getal 11. Een stem in mijn hoofd vertelde mij dat deze energie op een dag zo krachtig zou zijn, dat het de hersenen van alle mensen zou aantasten. We werden allemaal tot slaaf gemaakt.

De ondergang was nabij
De situatie werd steeds ondraaglijker. Ik waarschuwde mensen dat het gevaar nabij was, maar niemand luisterde. Naar buiten gaan was problematisch. Ik ging alleen nog maar naar school voor tentamens. In de gangen van het schoolgebouw hingen camera’s die mij in de gaten hielden. Dit was omdat het genootschap mijn plannen doorhad en wilde verhinderen dat ik in actie kwam. De ramen van mijn studentenkamer had ik daarom beplakt met zwart landbouwplastic.

Toen mijn moeder op een dag langskwam, schrok ze verschrikkelijk. Ik zat rillend op de bank. Ze sloeg haar arm om me heen en vroeg me wat er aan de hand was. Ik vertelde haar dat we werden aangevallen en dat niemand het zou overleven. Mijn moeder vroeg mij toen naar het telefoonnummer van mijn huisarts. Even later kwam er een ambulance voorrijden. Twee hulpverleners namen me mee de wagen in. Mijn moeder ging ook mee. Ik protesteerde hevig.

De rit naar GGZ Drenthe was moeilijk. Ik begreep niet waarom mijn moeder me tegenwerkte. Ik was immers bezig de wereld te redden! Dat zou ik de psychiaters bij GGZ Drenthe ook duidelijk maken. Eenmaal aangekomen had ik snel door dat dit niet ging lukken. De moed zonk me in de schoenen. Ik dacht dat ik nooit meer weg zou komen. Wat waren ze met me van plan?

Nerveus en in de war
Ik was erg nerveus en in de war. De psychiater vroeg me of ik een medicijn wilde om rustiger te worden. Hier stemde ik in toe. De verpleegsters en de artsen waren heel vriendelijk voor me. Ik herinner me dat ik daarna een hele tijd heb geslapen. Na een paar dagen ging het wat beter met me. Ik voelde me rustiger en de angst was een stuk minder geworden. Het heeft nog weken geduurd, voordat ik weer wat helderder kon denken. In het begin dacht ik bijna niets.

Na een paar weken begon ik me te realiseren dat ik een speelbal was geworden van een waansysteem. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik dat allemaal gedacht had. Het leek allemaal zo levensecht. Ik vond het een eng idee dat je door je eigen gedachten in bezit kunt worden genomen. Echt ongelofelijk. Ik heb me nog weken moe gevoeld en ik kon me niet goed concentreren.

Dagbehandeling
Ik woon tijdelijk weer bij mijn vader en moeder. Hier voel ik me op mijn gemak. Ik krijg drie keer in de week dagbehandeling bij GGZ Drenthe. Ik voel dat ik nog niet de oude ben. De psychiater zegt dat dit maanden kan duren. Ik krijg medicijnen. Gelukkig heb ik daar niet zoveel last van. Mijn psychiater en ik proberen de medicatie zo laag mogelijk te houden, zodat ik zo weinig mogelijk last heb van bijwerkingen.

Wat ik fijn vind aan de dagbehandeling, is dat ik andere jonge mensen ontmoet die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik weet nu dat ik niet de enige ben. Als mijn groepsgenoten dingen vertellen, begrijp ik hen heel goed. In de dagbehandeling wordt veel aandacht besteed aan wat een psychose is en hoe je het in de toekomst kunt voorkomen. Ook krijgen we informatie over hoe je het beste kunt omgaan met bepaalde psychische klachten.

In de behandeling krijgen we voorlichting over hoe je je denken zo kunt structureren, dat het je beschermt tegen een nieuwe psychose. Maar het belangrijkste van de behandeling is dat hij gericht is op de toekomst. Hoe ik weer in geestelijk en lichamelijk opzicht de oude kan worden en hoe ik mijn leven weer kan oppakken. Soms zijn er nog wel van die gedachten die me aan het twijfelen brengen, maar ik heb nu geleerd hoe ik daar mee om moet gaan zodat ze niet opnieuw bezit van me nemen. Waar ik echt naar uitkijk, is dat ik in september waarschijnlijk zo ver ben dat ik mijn studie weer kan oppakken.”

Meer over psychose.

De beschreven situaties zijn aan de werkelijkheid ontleend, de namen en persoonlijke omstandigheden zijn veranderd. De afgebeelde personen zijn geen patiënten maar modellen.