Sharon kan niet goed meekomen op school. Volgens de leraren is ze vaak afwezig en luistert ze niet.

“Onze dochter Sharon van negen kon niet goed meekomen op school. Volgens de leraren was ze vaak afwezig en luisterde ze niet naar wat er gezegd werd. Of ze leek het gewoonweg niet te begrijpen. Het kwam regelmatig voor dat Sharon halverwege de les met iets totaal anders bezig was, dan wat de juf haar gevraagd had. Ook vergat ze vaak dingen. Ze is dit jaar met hakken over de sloot overgegaan naar groep 6. 

De juf zei dat onze dochter in de klas soms werd uitgelachen, omdat ze verhalen heel anders interpreteerde dan andere kinderen. Daaruit bleek dan dat ze niet goed had opgelet. Hiervoor kreeg ze soms ook straf. Het was ons op de peuterspeelzaal al opgevallen dat Sharon anders was. Als andere kinderen aan het spelen waren, dan stond onze dochter vaak langs de kant te kijken. Het kon haar niet zoveel schelen dat er tikkertje gespeeld werd, of verstoppertje. Maar als iemand aan haar vroeg of ze mee wilde doen, dan deed ze dat gelukkig wel. En dat ging prima. De groep accepteerde haar en daar waren mijn man en ik blij om. We dachten beide dat onze dochter gewoon een beetje dromerig was.

Vergeet-me-nietje
Het werd minder leuk toen Sharon op een dag huilend thuis kwam. Ze had de bijnaam ‘vergeet-me-nietje’ gekregen omdat ze haar tas was vergeten. Een paar schoolkinderen hadden haar tas gevonden en in een boom op het schoolplein gehangen. Al haar spulletjes waren eruit gevallen. Als ouder is het vreselijk om je kind huilend thuis te zien komen. We belden meteen met school om te vertellen wat er was gebeurd. Volgens de juf was Sharon wel vaker slordig. Maar ja, dat hoorde toch gewoon bij haar karakter? Mijn man en ik hadden Sharon al heel vaak streng aangesproken op haar vergeetachtigheid. Onze dochter beloofde altijd dat ze beter op zou letten. Omdat we allebei zagen hoe hard Sharon haar best deed om alles goed te organiseren en hoeveel moeite haar dit kostte, hadden we erg met haar te doen.

Bang om naar school te gaan
In de periode daarna sliep Sharon slecht en huilde ze veel. Ook was ze bang om naar school te gaan. Mijn man en ik besloten om de dokter te bellen. Hij wist ook niet goed wat hij aan moest met haar onverklaarbare klachten. Hij stelde een gehoortest en een bloedonderzoek voor. Dit leverde echter geen bijzonderheden op. Daarna verwees hij ons naar Bureau Jeugdzorg. Hier kregen we een gesprek en een vragenlijst die we moesten invullen. Ook Sharon ging mee en vertelde haar verhaal. Behalve dat Sharon verlegen was, was er niks wat de hulpverleners vreemd of afwijkend vonden. Voor haar concentratieproblemen werd ze na lang aandringen van ons doorverwezen naar Kinder- en Jeugdpsychiatrie van GGZ Drenthe. Bij GGZ Drenthe hadden mijn man en ik een gesprek met een behandelaar. We vertelden over Sharon haar klachten. Ook zocht de behandelaar contact met school. Sharon zelf werd uitgenodigd in de speelkamer. Spelenderwijs kwam de behandelaar met haar in gesprek.

Sharon heeft ADD
Uit de gesprekken kwam naar voren dat Sharon ADD (Attention Deficit Disorder) heeft, een mildere vorm van ADHD. Hierdoor kan ze zich minder goed concentreren en is ze snel afgeleid. Het was voor ons een enorme opluchting na jaren van twijfel. Ook vonden we het fijn om te horen dat de problemen niet te maken hebben met Sharon haar intelligentie. De behandelaar heeft ons tips meegegeven om beter met Sharon haar problematiek om te gaan. Ook de leerkrachten op school zijn geïnformeerd; ze reageerden heel begrijpend. Sharon kan er niks aan doen dat ze af en toe vergeetachtig is. Sharon is nog een aantal keren bij GGZ Drenthe geweest voor gesprekken met een behandelaar, om te praten over hoe ze zich voelt. Ze weet nu dat het niet haar schuld is. En ook dat het onterecht was dat ze straf kreeg op school. Hierdoor voelt ze zich nu veel beter. 

Op school krijgt Sharon nu betere begeleiding. De juf gebruikt geheugensteuntjes. Klassikale opdrachten bijvoorbeeld legt ze niet alleen uit, maar schrijft ze ook op het schoolbord. Ook krijgt Sharon extra aandacht bij moeilijke en nieuwe situaties. We zijn nu een aantal maanden verder, en het gaat stukken beter met Sharon. De mensen in haar omgeving weten nu hoe ze met Sharon haar concentratieproblemen om moeten gaan en reageren veel milder. We stimuleren Sharon en praten haar moed in als even niet zo goed gaat. Het feit dat we nu weten wat er aan de hand is, scheelt een enorm stuk.”

De beschreven situaties zijn aan de werkelijkheid ontleend, de namen en persoonlijke omstandigheden zijn veranderd. De afgebeelde personen zijn geen patiënten maar modellen.