Het lukt Karin lange tijd om haar somberheid te verbergen. Totdat ze met vage lichamelijke klachten bij de huisarts komt.

Als puber had Karin al last van sombere periodes. Maar ze verbergt het goed. Over koetjes en kalfjes praten. Oppervlakkig, alleen de leuke dingen. En haar middelbare school was zo groot, daar viel het niet op om in een hoekje van de aula te zitten. Maar tijdens haar studie loopt ze keihard tegen de lamp. ‘Ik had Maastricht gekozen als studiestad. Mijn cijfers waren best goed, maar ik kon het gewoon niet meer opbrengen om tussen de mensen te zitten. Ik heb jarenlang alle sociale contacten vermeden, dus ik wist ook niet hoe het in het studentenleven moest. Het was echt doodvermoeiend om iedere keer naar school te gaan en te doen alsof het allemaal goed met me ging. Het ging niet goed. Ik voelde me akelig en triest. En ik baalde. Want tegelijkertijd snapte ik gewoon niet waarom het allemaal niet lukte.

Een masker ophouden
Ik kwam uiteindelijk bij de huisarts met vage klachten zoals hoofdpijn en slapeloosheid. Ze hebben van alles getest, mijn schildklier, de ziekte van Pfeiffer. Hoe verrassend, er kwam niets uit. Het was natuurlijk ook niet de echte reden. Maar over mijn somberheid durfde ik niets te zeggen, uit schaamte. Ik gooide het daarom liever op iets lichamelijks. Ik ging nog een tijd door met mijn masker op te houden. Maar het ging niet meer. Ik kon mij niet meer concentreren en was zo moe. Ik leefde geïsoleerd van mijn omgeving. Uiteindelijk zei de huisarts: Misschien kan ik je beter doorverwijzen naar GGZ Drenthe. Voor hem was het zo duidelijk als wat. Alleen wilde ik het zelf nog niet weten.

Dagbehandeling
Ik vond het heel spannend om naar GGZ Drenthe te gaan. Ik dacht, ik heb geen probleem. Ik ben  gewoon wat somber. Hoe dat komt en wat ik eraan kan doen, weet ik niet. Ik ging een paar keer per week ’s ochtends of ’s middags naar GGZ Drenthe voor dagbehandeling. In een groep met andere mensen. Wat betreft sociale contacten heb ik daar wel iets aan gehad. En de druk van alledag viel er even weg. De andere mensen zaten ook in therapie, dus ik hoefde me niet te schamen. Met elkaar deden we gewone dingen zoals samen eten, afwassen, wandelen. Ja, gewoon samen de dag doorkomen. Zonder druk en zonder masker. Dat was prettig.

Zelf keuzes maken
Het ging echt beter met me, toen ik leerde om zelf keuzes te maken. Wat ik wil. Los van wat iemand anders vindt. Daardoor kreeg ik de motivatie en de kracht om hard aan mezelf te gaan werken. Ik heb geleerd dat als ik mijn gevoel toelaat, en mezelf af en toe toesta om verdrietig en somber te zijn, ik veel beter functioneer dan wanneer ik krampachtig probeer te doen wat iedereen van mij verwacht.

De beschreven situaties zijn aan de werkelijkheid ontleend, de namen en persoonlijke omstandigheden zijn veranderd. De afgebeelde personen zijn geen patiënten maar modellen.