Iemand een tweede kans bieden die hij met de juiste bagage kan grijpen, daar zijn wij onderdeel van.

“Binnen mijn functie ben ik vooral bezig met de groepsdynamiek”, vertelt Margriet. “Mijn collega’s en ik zijn verantwoordelijk voor de dagelijkse begeleiding van de patiënten. Ik probeer te doorgronden wat er persoonlijk, onderling en op de afdeling speelt. Dat kan ook gaan om zaken die niet direct zichtbaar zijn. De kunst is om dit op te pikken en hier zo nodig wat mee te doen. Daarnaast begeleiden we patiënten bijvoorbeeld bij verlof. Hier hoort onder andere het maken van inschattingen bij: kan een bepaalde patiënt op verlof of is de situatie zo dat het op dat moment niet veilig is? En zo niet, dan moeten we het gesprek met de patiënt aan. Hierbij is het heel belangrijk om duidelijk te benoemen waarom iets wel of niet kan. Ik probeer hierin ook altijd eerlijk te zijn.”

Lees verder of bekijk direct onze vacatures.

Casemanager

“In mijn rol als casemanager ben ik vast aanspreekpunt voor de patiënt en zijn omgeving. Wil de patiënt iets, dan bespreekt hij dit eerst met zijn casemanager, die bekijkt vervolgens samen met de patiënt wat hiervoor nodig is”, legt Margriet uit. “In deze rol heb ik nauw contact met het kernteam, dat zijn de regiebehandelaar en maatschappelijk werk.” In de rol van casemanager zit veel uitdaging voor mij als regie-agoog. Het is een samenwerking tussen de patiënt, het kernteam en vaak derden.” 

Voldoening
Haar voldoening haalt Margriet uit de combinatie van haar rol als casemanager en regie-agoog. “Mijn werk is heel afwisselend. Ik kan kiezen tussen twee afdelingen en de coördinerende dienst, de doelgroep is heel verschillend. Dat vind ik prettig”, zegt Margriet. “Je moet wel áltijd aanstaan. Ook als het heel rustig is. Dan moet je je afvragen: is dit stilte voor de storm of is het echt rustig? Wat ik aan mijn werk mooi vind, is dat we kunnen bijdragen aan de tweede kans die men in Nederland krijgt. Liever met behandeling proberen een stevige basis te creëren dan alleen maar straffen. Veel patiënten zijn naast dader ook slachtoffer; door een slechte jeugd of door andere ervaringen. Iemand een tweede kans bieden die hij met de juiste bagage kan grijpen, daar zijn wij onderdeel van.” 

Muren
Wat er binnen deze muren gebeurt, is voor veel mensen onduidelijk. “Het beeld bestaat ook dat het werk alleen maar gevaarlijk is, maar we werken hier vanuit veiligheid”, zegt Margriet. “Het is over het algemeen een veilige plek, daar zorgen we met elkaar voor, met goede opleidingen en trainingen. Natuurlijk zijn er momenten dat het moeilijk is, maar veiligheid staat altijd voorop. ‘Wat ik mooi vind aan mijn werk is dat we in moeilijke situaties ook echt samen werken met alle collega’s in de hele kliniek. Binnen het team is heel veel kennis aanwezig. Maar iemand die net begint, is net zo belangrijk als iemand die hier al langer werkt. Je moet voldoende tijd krijgen om in te werken; dat is echt belangrijk. Je krijgt als beginnend regieagoog alle mogelijkheden om te leren, maar het is wel aan jezelf wat je wilt en hoe je jezelf laat zien. Als mensen me vragen wat je nodig hebt om hier te kunnen werken, antwoord ik ‘bescheiden arrogantie’, dat is wel iets wat je kunt gebruiken hier.” 

Trots
Trots is Margriet op het feit dat zij en haar collega’s een veilige omgeving weten te creëren, waarin patiënten zichzelf durven zijn. “Patiënten hebben het gevoel dat ze hier weer een grapje kunnen maken, weer meer zichzelf mogen zijn en dat vind ik fijn”, vertelt Margriet. “De eerste vraag die ik patiënten stel in mijn rol als casemanager is: hoe zie jij de toekomst en wat wil jij zelf? Er zijn patiënten die tot doel hebben om zelfstandig te wonen of om uiteindelijk een betaalde baan te vinden. Ik kijk dan samen met de patiënt en het kernteam wat hiervoor nodig is”, legt Margriet uit. “Daarbij probeer ik naast de patiënt te staan in deze zoektocht en hoe we het doel kunnen bereiken. Ik krijg vaak terug van patiënten dat ze dit heel prettig vinden, ze voelen zich gezien. Hierbij is het ook heel belangrijk om te denken in mogelijkheden, binnen de gedwongen kaders, in plaats van alleen te denken in wat allemaal niet kan. Op deze manier kan de patiënt zelf nadenken over zijn behandeling.”