Op 6 oktober 1922 werd de eerste patiënt opgenomen in Beileroord, een van de voorlopers van GGZ Drenthe. Een terugblik op honderd jaar psychiatrie in Drenthe.
Voorafgaand aan eerste opnames van patiënten werd in opdracht van de drie noordelijke provincies op 13 juni 1922 de Stichting Beileroord opgericht. Het ging in eerste instantie om een proef, gezinsverpleging was een unicum in ons land. Het werd echter gezien als veel aangenamer voor patiënten dan "gestichtsverpleging".
Naast de opnamemogelijkheid van een, in eerste instantie, zestal patiënten in “Huize Beileroord”, de voormalige burgemeesterswoning naast het huidige ggz-terrein in Beilen, werden psychiatrisch patiënten in gezinnen in het dorp opgenomen. De patiënten leefden mee met het gezin, werkten mee op het land of in de huishouding, en werden daar als huisgenoten verzorgd. Dat gebeurde onder controle van verpleegsters vanuit Huize Beileroord. Zo konden patiënten als gewone mensen in de maatschappij blijven. De gezinnen kregen een vergoeding voor het in huis nemen van een patiënt. Voor veel mensen was dat een welkome aanvulling op hun gezinsinkomen. Patiënten die toch gestichtsverpleging nodig hadden, werden tijdelijk in Huize Beileroord opgenomen. Ook de wasserij en het badhuis, voor in- en uitwonende patiënten, waren bij Huize Beileroord.
Klik op de foto's voor een vergroting. Links: Beileroord in de beginjaren. Rechts is de uitbreiding van het terrein met paviljoens voor onder meer mannen, vrouwen en patiënten met verschillende problematiek goed te zien.
Oud-collega Gerard Kamphuis vertelt in het personeelsblad Blikveld: ‘Beileroord was in die tijd een heel open instituut. De openbare weg liep dwars over het terrein. Het is nu de toegangsweg naar het hoofdgebouw. Patiënten die door het dorp liepen, vormden een bekend dorpsbeeld. Nadat de gezinsverpleging eenmaal was gevestigd, is het een vanzelfsprekendheid geworden in Beilen. Gezinnen zagen er in die periode heel anders uit. Kinderen namen hun ouders in huis als die ouder werden en ook de knecht at ’s avonds mee. In die gezinsvorm was het heel goed mogelijk om patiënten in huis te nemen.’
